Piwny Blog Day 2.0 za nami. I choć ogólnie imprezę można śmiało zaliczyć do udanych, świetnie zorganizowanych i merytorycznie wartościowych, to jednak pozostał pewien niedosyt, a raczej kac spowodowany tym, że pomimo, iż przez ten rok pojawiło się na horyzoncie pierdyliard różnych nowych blogów o piwie, to jednak żaden z nich, a na pewno ogromna większość, niczym się nie wyróżnia, a co gorsza i co już jest totalnym szokiem, wygląda na to, że większości z tej większości nawet na tym nie zależy!

Ale po kolei.

Trzeba przyznać, że agenda tegorocznego spotkania wyglądała imponująco. Ciekawe tematy, znani, doświadczeni i cenieni prelegenci, słowem kupa przydatnej wiedzy. Naprawdę duże ukłony dla Marleny Żukowskiej, za świetną organizację. Nie chcę się tu jednak zgłębiać w opisywanie kto, co, kiedy i o czym, co jedliśmy i co piliśmy. Przeczytacie o tym na innych blogach. Ja chciałbym przedstawić parę krytycznych uwag, jakie wyniosłem z moim zdaniem dwóch najważniejszych części całego spotkania – wykładu Pawła Tkaczyka i dyskusji „kondycja i perspektywy rozwoju piwnej blogosfery”.

Dla mnie zdecydowanie najjaśniejszym i najciekawszym punktem programu był wykład Pawła Tkaczyka – blogera, specjalisty od marketingu i social media, guru marketingowej blogosfery. Przyznam, że z jego wystąpieniem wiązałem największe nadzieje i się nie zawiodłem. Temat wykładu można by w skrócie streścić słowami „od zera do blogera”, przy czym Paweł dobitnie dał nam wszystkim do zrozumienia, że póki co zdecydowanie bliżej nam do tego pierwszego. I niestety miał 100% racji.

Cóż, prawda jest bolesna. Polska piwna blogosfera jako taka, jest nudna i bezpłciowa. 90% blogów to trzaskanie recenzji kolejnych piw, „wzbogaconych” od wielkiego dzwonu relacją z jakiegoś wydarzenia. Co gorsza, nie u wszystkich widać chęci rozwoju i zmian. Stoimy w miejscu, o czym najdobitniej świadczy dyskusja po wykładzie Pawła oraz w trakcie panelu prowadzonego przez Bartka Napieraja, która nieustannie krążyła wokół pytania: „Czy jest sens prowadzić bloga z recenzjami piw?”. Przecież, jeśli dobrze pamiętam, dokładnie ten sam temat wałkowaliśmy przed rokiem! Najwyraźniej przez cały rok nic się nie zmieniło, poza pojawieniem się kilkudziesięciu kolejnych takich samych blogów, o tym samym i z tym samym – z recenzjami piw. Opinia Pawła o naszej blogosferze jest dla mnie o tyle ważna, że wreszcie ktoś przejrzał i ocenił nasze blogi nie pod kątem merytorycznym, a z perspektywy osoby z zewnątrz, w ogóle niezainteresowanej tematem piwa, bo piwa niepijącej. Jego wnioski były druzgocące, aczkolwiek mniej więcej takie, jakich się spodziewałem, gdyż od dawna mam na ten temat podobne zdanie. Porównanie nas do szafiarek, czytających i komentujących siebie nawzajem, linkując i zapraszając do swoich blogasków było może nieco przejaskrawione, ale na pewno nie mijało się z prawdą.

Sobotnia dyskusja pokazała również, że nie każdy odczuwa potrzebę wyróżnienia się, wybicia się, dotarcia do szerszego grona ludzi. Paweł Tkaczyk ewidentnie próbował wsadzić kij w mrowisko, sprowokować nas do burzliwej wymiany zdań, zmobilizować do działania, zmusić do refleksji. Mam jednak wątpliwości, czy mu się to udało. W wielu przypadkach (w tym w moim) na pewno tak, ale gdy po wykładzie zatytułowanym „jak nie kisić się we własnym sosie” słyszy się opinie, że tak właściwie, to bloga się pisze tylko, albo głównie dla siebie, że nie ma potrzeby zwiększania rzeszy czytelników, że dobrze jest tak jak jest, że lepiej pisać dla małej grupki, ale wiernych czytelników (czyt. ludzi ze środowiska: blogerów, piwowarów, kolekcjonerów, pasjonatów, czyli właśnie tytułowego własnego sosu), niż dla przypadkowych tyskopijców, którzy przecież i tak nazwą cię pajacem ciamkającym nad piwem, to robi się smutno. I tak faktycznie jest. Większość z nas pisze blogi dla swoich znajomych i rodziny, którzy, nie czarujmy się, czytają nas w dużej mierze dlatego, że nas znają, a nie dlatego, że piszemy ciekawe rzeczy. I niestety, najwyraźniej jest nam z tym dobrze, bo w wielu przypadkach nawet nie próbujemy podskoczyć wyżej.

Oczywiście, każdy prowadzi bloga takiego jakiego chce, tak jak chce, i dla kogo chce. Nikt nikomu nie powinien się do tego wpieprzać, ale odporność na wyraźne sugestie konieczności wprowadzenia zmian, czy choćby brak wyraźnej refleksji nad tym, co się właśnie usłyszało, po prostu martwi. Tym bardziej, że wykład Pawła porządnie dawał do myślenia i był cholernie motywujący.

Pamiętam, że gdy rok temu spotkaliśmy się po raz pierwszy, w zdecydowanej większości nie znaliśmy się nawzajem, dlatego dominowała sielankowa atmosfera zawierania nowych znajomości, klepania się po pleckach i wymieniania wzajemnych uprzejmości. Pamiętam również, jak pod koniec śmialiśmy się, że za rok już tak kolorowo nie będzie, że będzie pot, krew i łzy. Szczerze mówiąc właśnie na to liczyłem. Oczywiście nie chodzi mi teraz o jakieś wojenki i osobiste przepychanki między poszczególnymi blogerami, ale raczej o wymianę wyrazistych poglądów, ostrą debatę i dogłębną analizę obecnej sytuacji. Tego, mimo usilnych prób Pawła i Bartka, zabrakło. Znów było miło i sympatycznie, co oczywiście też jest jakimś pozytywem, bo spędziliśmy przyjemne dwa dni w atmosferze przyjaźni i zabawy, ale świadczy również o ogólnym braku jakiegoś większego zaangażowania, ambicji i braku chęci podejmowania trudnych tematów oraz krytycznego spojrzenia na własną pracę. Trochę zabrakło mi w tej dyskusji po prostu charakteru i zderzenia kilkunastu przerośniętych blogerskich ego. Jakoś nie wyobrażam sobie, aby podczas panelu dyskusyjnego blogerów wiodących dziedzin, większość sali milczała.

Co do pozostałych punktów agendy, zajęcia sensoryczne z Michałem Kopikiem, Maciejem Chołdrychem i Rafałem Kowalczykiem, były oczywiście wartościowe, profesjonalne i ciekawe, aczkolwiek mam pewne wątpliwości, czy odpowiednie na tego typu imprezę. Moim zdaniem, w przyszłości warto zastanowić się nad zwiększeniem liczby zajęć związanych stricte z blogowaniem, a zmniejszyć ilość tych dotyczących samego piwa, na którym jednak każdy z nas się już mniej lub bardziej zna. Poza tym, szkolenie blogerów z sensoryki trochę mi się kłóci z tymi usilnymi próbami przekonania ich do tworzenia czegoś więcej, niż tylko suche recenzje piw. 😉

Powoli kończąc napiszę, że po raz kolejny dzięki Marlenie i marce Pilsner Urquell spędziłem świetny weekend w doborowym towarzystwie, wspaniale się bawiłem i sporo dowiedziałem. Impreza jak najbardziej na plus, choć brakło mi tego przysłowiowego pazura, tej kropki nad i. Ale to już nie jest wina  ani organizatorów, ani prowadzących.

Dzięki wszystkim za fajne spotkanie i do zobaczenia za rok! Mam nadzieję, że w nieco lepszej formie. 🙂

*Powyższe uwagi dotyczą blogosfery piwnej w rozumieniu ogólnym. Pisząc ten tekst nie miałem na myśli żadnego konkretnego bloga, czy blogera biorącego udział w dyskusji i zajęciach. Jeśli jednak ktoś poczuł się tą krytyką dotknięty osobiście, to znaczy, że m.in. właśnie jego ona dotyczyła. 🙂