Jak co roku, zaraz po powrocie z Przystanku Woodstock, po wzięciu dłuuugiej kąpieli, uzupełnieniu płynów i niedoboru pokarmów, zaległem wycieńczony, ale szczęśliwy na kanapie, by nadrobić kilkudniowy brak informacji o realnym świecie.

Niestety z błogostanu dość szybko wyrwały mnie nagłówki kilku brukowych portali, które przewinęły mi się przez facebookowy newsfeed, niemal natychmiast po odpaleniu przeglądarki.

No generalnie, jakbym przed chwilą stamtąd nie wrócił, to pomyślałbym, że tam na tym Woodstocku to ludzie giną częściej niż w strefie Gazy.

Onet:

„Tragedia na Woodstocku – 41-letni mężczyzna nie żyje!”

Mam wrażenie, że co roku media tylko czekają, aż coś się stanie, żeby móc napisać, jakie to zło wyrządza ludziom ten okropny Owsiak. Większość się jeszcze z tym jakoś kryje, ale niektórzy nie potrafią.

Fronda:

„Jest już pierwsza ofiara Przystanku Owsiaka!”

Jest! Już! Nareszcie! Ileż to cholera trzeba było w tym roku czekać… Nikt z pociągu nie wypadł, tylko zmarł dopiero na polu. Na pewno z przechlania, dobre i to…

Ale najlepsi są ci, którzy nawet jak nic się nie dzieje, to znajdą powód, żeby dać rozrywkę gawiedzi.

Fakt:

„Masakra na Woodstocku! – wariat rozjeżdżał ludzi jak w Sopocie!”

Co z tego, że tak naprawdę facet próbując wjechać na pole przed festiwalem stracił na moment panowanie nad samochodem i lekko zahaczył idące obok osoby, które po krótkiej konsultacji z lekarzem wróciły do dalszej zabawy, a policja uznała sprawę za niegroźną kolizję. Trzeba o tym napisać i nazwać człowieka wariatem! Będzie się dobrze klikać, w końcu przecież rozjeżdżanie ludzi samochodem jest teraz w modzie.

Takie przykłady mógłbym mnożyć. Ze wszystkich ciepłych i mądrych słów padających ze sceny i w Akademii Sztuk Przepięknych, dziennikarzyny zapamiętują tylko „pierdolić Putina”, „Sex, drugs and rock n’roll” i parę innych nic niemówiących, albo wyrwanych z kontekstu sloganów. Brud, sex, narkotyki, wóda, AIDS, sekty i śmierć. I tak w kółko, na zmianę. A najwięcej mają do powiedzenia ci, którzy Woodstock widzieli tylko w TV Trwam.

Dlaczego nikt nie napisze o wspaniałej, przyjacielskiej, kolorowej atmosferze? Dlaczego nikt nie napisze o tym, że tylko tam, gdy napotkasz spojrzenie drugiego człowieka i się do niego uśmiechniesz, to on nie spojrzy na Ciebie jak na idiotę, tylko odwzajemni ten uśmiech, a nawet zamieni z Tobą kilka słów? (spróbuj coś takiego zrobić np. w tramwaju…) Dlaczego nikt nie napisze o tym, że każdy, kto podczas zabawy pod sceną upadnie, natychmiast widzi las rąk próbujących postawić go z powrotem na nogi, a jeśli przydarzy się coś poważnego, to koncert jest przerywany, ludzie sami się rozstępują robiąc miejsce służbom medycznym, które pojawiają się minutę później? Mógłbym tak wymieniać w nieskończoność, a że wypadki się zdarzają… Ludzie, a gdzie się nie zdarzają? Tam było w tym roku 750 tys. ludzi! Jak myślicie, ile wypadków, kradzieży, czy śmierci było w tym samym czasie w dowolnym ponad półmilionowym mieście? Obawiam się, że więcej. A i pogotowie na pewno wolniej docierało do poszkodowanych.

Ta wybiórczość mediów i pęd za tanią sensacją właściwie nie dotyczy tylko Woodstocku, ale wszystkich wydarzeń na świecie. Jeśli chcesz zobaczyć całe zło świata, wystarczy, że odpalisz sobie wieczorem Wiadomości, czy Fakty, albo kupisz jakąkolwiek informacyjną gazetę.

Znamienny jest tekst Fashionelki, na który trafiłem szukając dziś materiałów o Woodstocku na potrzeby tego tekstu. Blogerka, choć nigdy na tej imprezie nie była, ma wkute w świadomość jej dwa zupełnie skrajne obrazy. Pierwszy to ten wykreowany przez media, drugi, naszkicowany przez opowieści znajomych, którzy na Woodstock jeżdżą. Można się pogubić, wcale jej się nie dziwię.

Najlepiej po prostu samemu przynajmniej raz jechać i zobaczyć, jak to wygląda naprawdę. Bo z Woodstockiem jest jak z wyborami. Jeśli nie byłeś, to nie masz prawa krytykować. A jeśli nie zamierzasz się w to bawić, to siedź cicho w domu i pozwól bawić się tym, którzy tego chcą.

źródło zdjęcia tytułowego: flickr.com/frankenschulz (CC)