Kolaboranci znów wzbudzają emocje. Niestety znów negatywne. Koszmar diacetylu powraca i ponownie spędza sen z powiek widawskich piwowarów, którzy jednak tym razem, nauczeni doświadczeniem z Sępem, ostrzegli klientów jeszcze zanim piwo trafiło do szerokiej sprzedaży. Bardzo chętnie bym z tego ostrzeżenia skorzystał, ale nie oparłem się ciekawości i zakupiłem buteleczkę Sharka 2.0. Jedną. 

Pierwsza warka Sharka zebrała w piwnym środowisku bardzo dużo pochlebnych recenzji. Ja się ich naczytałem i napaliłem jak szczerbaty na suchary. W Toruniu mogłem o nim tylko pomarzyć, ale za sprawą kolegi z Poznania udało mi się zdobyć jedną jedyną buteleczkę. Niestety czar prysł po pierwszym łyku, a piwo okazało się moim największym rozczarowaniem roku. Dlaczego tak się stało przeczytacie tutaj.

Moje zastrzeżenia ograniczyły się właściwie do jednego, ale jakże ważnego. Piwu po prostu brakowało „ciała”. Tak wysoki poziom nachmielenia przy niecałych 12% ekstraktu spowodował, że goryczka praktycznie uniemożliwiała picie tego piwa z przyjemnością. W efekcie było ono bardzo słabo pijalne, wręcz męczące. Zawartość 0,33l sączyłem chyba przez dwie godziny i dopiero gdzieś koło połowy moje kubki smakowe przyzwyczaiły się na tyle, że mogłem w ogóle piwo dokończyć.

Mimo sporego zawodu postanowiłem, że jak tylko rekin powróci, to spróbuję go ponownie. Liczyłem po cichu na to, że Kolaboranci pójdą po rozum do głowy i nieco zmodyfikują recepturę nie tylko pod kątem nachmielenia do 100IBU, lecz także pod kątem pijalności i nadaniu swemu piwu nieco kręgosłupa.

W czasie oczekiwania na Sharka 2.0 napatoczyła się głośna afera z Sępem, który miał być romantycznym i niepowtarzalnym owocem walki rewolucjonistów o amerykańskie El Dorado, a okazał się maślaną bombą, która tą rewolucją nieco zachwiała.

Kiedy już się wydawało, że po świetnych warkach Borsuka 2.0 i Orki o Sępie nikt nie będzie pamiętał, Kopyr (twórca receptur Kolaborantów) zamieścił na swoim blogu filmik z zapowiedzą drugiej warki Sharka, i …koszmar diacetylu powrócił niczym Gołota na swoją kolejną ostatnią walkę. Należy jednak docenić szczerość, której zabrakło przy zapowiedzi Sępa, co z kolei doprowadziło do dosyć głośnej awantury w piwnym (pół)światku. Widać, że ktoś odrobił lekcje.

Pełen obaw otworzyłem butelkę. Z ujścia szyjki doszedł do mnie bardzo przyjemny aromat chmielowy z lekką maślaną nutą. Piwo owszem, wyraźnie pachnie diacetylem, ale nie tak intensywnie jak butelkowy Sęp, gdzie masło przykryło niemal całkowicie aromaty amerykańskich chmieli. Tutaj jest on na poziomie co najwyżej Sępa beczkowego, w którym maślany zapach był znacznie niższy i ustępował chmielom. W nowym Sharku diacetyl nie przykrywa całego bukietu, aromat amerykańskich chmieli jest wyraźnie wyczuwalny, choć niestety jest to tylko namiastka przepięknego zapachu, który mieliśmy w Sharku numer 1.

O ile obecność diacetylu znacznie pogorszyła zapach, o tyle według mnie bardzo pozytywnie wpłynęła na smak, który w pierwszej warce był płaski, wodnisty i niemożliwie gorzki. Tutaj po pierwsze, goryczka jest na całkiem akceptowalnym poziomie. Prawdopodobnie za sprawą nieco gorszej kondycji tegorocznych amerykańskich chmieli, choć diacetyl też na pewno swoje zrobił. Oczywiście wciąż jest znacznie ponadprzeciętna, mocna, wyraźna i trwała, ale tym razem przyjemna i przyswajalna. Po drugie, diacetyl dodał piwu nieco treściwości, której zdecydowanie brakowało w pierwszej wersji. Właściwie to dzięki niemu nie miałem wrażenia picia wody z kroplami żołądkowymi, tak jak za pierwszym razem. Shark 2.0 jest piwem znacznie bardziej pijalnym, łagodniejszym i (sorry Kopyr ;)) zbalansowanym. Dlatego też osoby, które nie piły pierwszego Sharka, i pół roku wyczekiwały na drugą warkę marząc o posmakowaniu słynnej przepotężnej goryczy, będą mocno zawiedzione. To jest zupełnie inne piwo, niż pite przeze mnie we wrześniu. Na szczęście dla nich już zapowiedziano awaryjną warkę numer trzy, która ma zrekompensować ten goryczkowy niedosyt.

Przy całym powyższym wywodzie należy jednak koniecznie pamiętać, że nowy Rekin, mimo iż jest smaczniejszy od pierwszego, to wciąż jest piwem ewidentnie wadliwym, a to, że paradoksalnie akurat w tym przypadku wady przeradzają się w zalety i mimochodem spełniają moje oczekiwania zawarte w recenzji pierwszego Sharka, jest zwykłym zbiegiem okoliczności lub wynikiem kolejnego błędu w sztuce piwowarskiej. Sam jako piwowar domowy wyznaję zasadę, że piwo jest udane wtedy, gdy jest zgodne z założeniami i oczekiwaniami twórcy, a zatem Sharka 2.0 należy traktować jako piwo nieudane.

Mimo, że pierwszy Shark mi nie smakował, uznawałem go za piwo wartościowe, gdyż wnosiło na nasz rynek coś nowego, wyróżniało się i było przykładem piwa naprawdę ekstramalnie nachmielonego. Drugi Shark mimo, że jest przyjemniejszy w odbiorze, już tej wartości dodanej nie posiada, co czyni go zwyczajnym przeciętnym, a przy okazji dodatkowo wadliwym Pale Ale. Dlatego też tym, którzy chcą posmakować prawdziwego Sharka radzę poczekać na trzecią warkę, natomiast tym, którzy lubią lekkie Pale Ale polecam poszukać sobie Pacifica z Artezana.

Na koniec pozostaje zadać sobie i Wam pytanie jak to wszystko wpłynie na sprzedaż oraz markę najmocniej goryczkowego i chyba najbardziej pożądanego polskiego piwa A.D. 2012. Czy nadwątlone zaufanie klientów, którzy po raz kolejny otrzymali wadliwe piwo w cenie piwa z najwyższej półki przetrwa kolejną próbę?