W związku z opublikowaniem przez organizatorów Warszawskiego Festiwalu Piwa katalogu piw, które będą dostępne podczas imprezy, postanowiłem zrobić własną subiektywną listę piw, których trzeba spróbować. A nuż, może i komuś z Was także taka lista się przyda.

Wybrałem 20 piw – 10 polskich i 10 zagranicznych. Selekcja nie była prosta, ale też i nieszczególnie trudna. Przede wszystkim wybierałem piwa ciekawe, nietypowe, których jeszcze nie miałem okazji spróbować i piwa trudno dostępne na rynku/w mojej okolicy. Brałem też pod uwagę renomę browaru oraz ocenę piwa na ratebeer (w przypadku piw zagranicznych). Piwa, które mimo wątpliwości nie znalazły się w zestawieniu, wymieniam poza rankingiem, podobnie jak te, które już piłem, a które mogę na pewno polecić.

Kolejność piw zgodna z kolejnością w jakiej pojawiają się w festiwalowym katalogu.

POLSKA:

1. Artezan – Preparat

Wędzone Barleywine? Wchodzę w to! Niezależnie od tego, że jak na styl, to ekstrakt 22% nie imponuje.

2. AleBrowar – John Sour

John Cherry to był taki trochę oszukany lambik, którego kwaśność prawdopodobnie wynikała głównie z dodatku soku z kwaśnych wiśni. John Sour to „czysta” wersja Johna Cherry, czyli to samo piwo, ale przed dodaniem soku. Będzie to więc dobra okazja do sprawdzenia ile dzikości i kwaśności rzeczywiście było w tym piwie.

3. AleBrowar/Nogne Ø – Chmiel Iunga IPA

źródło: facebook, AleBrowar

Niby piwo uwarzone w Norwegii, więc teoretycznie zagraniczne, ale w katalogu jest wśród polskich, serwowane będzie na stanowisku AleBrowaru, zawiera polski chmiel i polską duszę. Bardzo ciekawe jak Norwegowie z Nogne Ø, przy współpracy z AleBrowarem, poradzili sobie z polską Iungą.

4. Bednary – Kakarotto vs. Wet Hop

Według producenta piwo zawiera chmiel Sybilla z plantacji oddalonej o kilka kroków od warzelni, w związku z czym podobno jest to najświeższy chmiel użyty w piwie na świecie. To raczej żartobliwy chwyt reklamowy, ale piwa spróbować trzeba. 🙂

5. Bednary – Witmistrz Waldemar Pitala

Witbier według receptury utytułowanego i znanego piwowara domowego Waldemara Pitali, uwarzony w ramach nagrody za zwycięstwo w Siedleckim Konkursie Piw Domowych. Każde piwo piwowara domowego uwarzone w browarze komercyjnym budzi moją ciekawość i nie inaczej jest tym razem.

6. Gzub – Dwudzik

Dubbel polskiego browaru kontraktowego warzącego w belgijskim Brasserie de Bastogne, fermentowany drożdżami z klasztoru Orval. Miłośnikom piw belgijskich nie trzeba mówić nic więcej. A osobom, które piwnej Belgii jeszcze nie odkryły, wypada tylko polecić.

7. Haust – Piwonauta

Piwo, na które poluję dość długo. Trudno dostępny poza browarem Haust w Zielonej Górze Russian Imperial Stout. Nie wiem, czy dobry, czy nie. Chcę go spróbować i tyle.

8. Ninkasi – Black Witch

Browar, którego nie darzę szczególną estymą. Ceny wysokie, jakość piw delikatnie mówiąc niepewna. Ale skoro to piwo uwarzone zostało w Berlinie, przy współpracy z niemieckim Bierfabrik, na dodatek w rzadko spotykanym stylu Black Witbier, a w skład wchodzi m.in. anyż, to jest to doskonała okazja, by dać browarowi Ninkasi jeszcze jedną szansę.

9. Perun – Noc Kupały

Foreign Extra Stout to styl tak rzadki, że każdy jego przedstawiciel w Polsce jest na wagę złota. Tym bardziej zacieram ręce, gdyż piwa z Peruna są niedostępne na Pomorzu i jeszcze żadnego z nich nie miałem okazji spróbować.

10. Podgórz – RIS

Limitowana edycja (wskażcie mi w Polsce nielimitowaną 🙂 ) Russian Imperial Stoutu uwarzonego z okazji urodzin krakowskiej Strefy Piwa. Smuci fakt, że tylko 19 BLG, ale cieszy, że tym razem prawdopodobnie obędzie się bez ostrych papryczek. 🙂

Z piw, które piłem polecam szczególnie: Space Sheep z Podgórza, John Cherry z AleBrowaru, Mr. Hard z Pracowni Piwa, a osobom spoza Trójmiasta: Pyskatego Trolla (American Stout) z Browaru Piwna – drugie piwo projektu Chmielogród.

Na pewno warte spróbowania są także: Molly IPA z Doctora Brew, Smoked Stout i IIPA z Faktorii, Gród Króla (Grodziskie) z Olbrachta, Eris i Nyks z Olimpu, American Red Wheat z Pinty, piwa z Podgórza, Pracowni Piwa, Redena, Szałpiw, Wąsosza i Widawy, ale te piwa i te browary mają na tyle dobrą dystrybucję, że będą spokojnie do zdobycia poza festiwalem.

W zestawieniu brakuje oczywiście piwa Hades Gone Wild, gdyż prawdopodobnie nie będzie ono serwowane na festiwalu, a jedynie sprzedawane w zamkniętych butelkach. Warto jednak kręcić się w okolicy stoiska Olimpu, a nuż coś skapnie. 😉

ZAGRANICA:

1. De Struise (BEL) – Black Albert

Bodaj najwyżej ocenione na rateebeer piwo festiwalu (100/99). Stout Imperialny z Belgii. Pierwsze miejsce na liście jest w tym wypadku nie tylko zbiegiem okoliczności i kolejności alfabetycznej.

2. Mordýr (CZ) – Rye Dark IPA

Piwo, na temat którego za wiele nie znalazłem, ale też jakoś szczególnie nie szukałem. Żytnie Black IPA brzmi nieźle, myślę, że warto zaryzykować i sprawdzić, czy jest tak samo dobre jak nasze Żytorillo.

3. Pivovar sv. Vojtecha (CZ) – Benedict RIS

Choć piwo ma „zaledwie” 21% ekstraktu, to sama okazja do spróbowania czeskiego RISa jest wystarczającym powodem, by umieścić je na liście.

4. Mikkeller (DEN) – Spontancassis

Drugi, obok Spontanmandarin, dzikus od Mikkellera, który będzie serwowany na imprezie. Wybrałem lambika z dodatkiem czarnej porzeczki, głównie z powodu wyższej noty na ratebeer. I tak pewnie spróbuję obu. 🙂

5. Siren/To ØL (DEN) – Tickle Monster

Imperialne India Pale Ale leżakowane z drewnem cedrowym. I choć noty jakoś bardzo nie powalają, a styl nadaje się do leżakowania co najwyżej średnio, to jednak połączenie jest na tyle intrygujące, że warto sprawdzić co z niego wyszło.

6. To ØL (DEN) – Jule Mælk

źródło: ratebeer.com

Słodki Imperialny Stout. Jeśli będzie choć w połowie tak dobry, jak Southern Trier Creme Brule, to warty jest każdej złotówki. A pewnie będzie.

7. To ØL (DEN) – Liquid Confidence

Tu się wahałem, bo ostre papryczki pasują mi do piwa jak baletki do posła Kalisza, ale RIS to RIS. Może się w końcu do tego połączenia przekonam.

8. Nomada Brewing (ESP) – Royal Porter

Spróbowanie porteru bałtyckiego z Hiszpanii, to chyba doznanie podobne do nocy z blondwłosą mulatką, a gdy na dodatek piwo ma całkiem niezłe oceny, to chyba warto ulec pokusie.

9. Nogne Ø (NOR) – Sunturnbrew

Kultowe już chyba barleywine z dodatkiem słodu wędzonego torfem. Interesuje mnie tym bardziej, że w mojej lodówce czeka wersja leżakowana w beczce po bourbonie.

10. Nogne Ø (NOR) – Man in the Moon

Imperial Brown Ale leżakowany w dębowej beczce. Brown ale to niby nie mój styl, ale w wersji Imperialnej, a do tego Barrel Aged może mnie urzec. Dodatkowym smaczkiem jest fakt, że jest to piwo okolicznościowe, a więc będzie to chyba jedyna okazja, by go spróbować.

Z piw, które już piłem polecam szczególnie Apollo Galaxy z Matuški oraz B.O.R.I.S. The Crusher z Hoppin’ Frog. Podobno smaczne są też piwa z austriackiego Bevoga: OND, Kramah i Baja, ale ten browar ma tak śliczne etykiety, że wolę kupić sobie kiedyś wersje butelkowe. Ciekawie zapowiadają się też piwa Stalins Organ (wędzone California Common) i Sundancer (bardzo lekki American Wheat Lager – niecałe 3% alk.) z To ØL.

Celowo pominąłem wszelkie zagraniczne IPA i APA, bo tego od groma mamy w Polsce i wg mnie nie ma sensu zawracać sobie nimi głowy na festiwalu, ale jak ktoś bardzo chce, to najciekawiej zapowiadają się chyba Single Hopy z Mikkellera (szczególnie Tomahawk może być interesujący), Summer Ale, California i Raptor IPA z Matuški,  India Pale Ale i Two Captains z Nogne Ø oraz Almanac IPA z USA.

To tyle ode mnie. Jeśli pominąłem jakieś fajne piwo z katalogu, które jest warte spróbowania, to można podrzucić je w komentarzu. I odwrotnie – jeśli Twoim zdaniem wśród wymienionych jest coś, czym jednak nie warto sobie zawracać głowy, to też będę wdzięczny za opinię.

Jeśli uważasz, że tekst jest przydatny, to podeślij go znajomym, którzy też wybierają się na WFP, udostępnij, zalajkuj, no i koniecznie śledź malepiwko.pl tutaj, oraz na Facebooku, Twitterze i Instagramie. 😉