Jestem raczej zwierzęciem kanapowym. Nie pasjonują mnie ćwiczenia z Chodakowską, a siłownia napawa mnie obrzydzeniem (wiem, to bardzo niepopularne podejście w dzisiejszych czasach). Z drugiej strony, nie posiadam samochodu. Z wyboru. Jak muszę coś załatwić, to idę z buta lub jadę rowerem. Gdy jest bardzo brzydka pogoda, mam mało czasu, albo bardzo daleko, wybieram komunikację miejską, do której też muszę dojść. Jazda samochodem po mieście, o ile nie transportuję niczego dużego, jest dla mnie kompletnym bezsensem.

A więc ze sportów uprawiam głównie chodziarstwo i kolarstwo, rzadziej kopnę jakąś piłkę lub rzucę nią do kosza, czasem wskoczę do wody i machnę kilkadziesiąt basenów. Zdecydowanie preferuję ruch na świeżym powietrzu. Kiszenie się w dusznym pomieszczeniu z kilkunastoma innymi, spoconymi i większymi ode mnie facetami, to nie jest mój wymarzony wzorzec spędzania wolnego czasu.

Ostatnio coraz bardziej przekonuję się do biegania. Bardzo powoli co prawda, ale jednak. Co parę dni staram się przebiec odległość nieco dłuższą niż do najbliższego sklepu z piwem. Nie mogę jeszcze nazwać tego pasją, nie chodzę spać w dresie z myślą, że jutro zerwę się z samego rana i od razu wskoczę w adidasy, ale całkiem dobrze mi się spędza czas w ten sposób. Tym bardziej, że wykombinowałem sobie, jak to połączyć z moją prawdziwą namiętnością. By mieć jednocześnie i motywację i nagrodę, no i żeby nie dopuścić do ucieczki elektrolitów z organizmu. 😉

Jak połączyć bieganie z piwem? W bardzo prosty sposób. Wystarczy namierzyć fajną knajpę w takiej odległości, żeby być w stanie dobiec do niej o własnych siłach, a potem wrócić w jednym kawałku. Dobrze jednak, żeby była oddalona od miejsca startu o nieco więcej, niż 100 metrów. 🙂 W moim przypadku jest to odległość równo czterech kilometrów, bo tyle dokładnie dzieli moje mieszkanie od centrum Sopotu, gdzie znajduje się fajny pub Czarna Wołga.

Zatem biegnę sobie cztery kilometry, dając z siebie niemal wszystko, dobiegam do pubu, zamawiam jakieś lekkie jasne piwko, wypijam i spokojnie, spacerkiem lub lekkim truchtem wracam szczęśliwy i orzeźwiony do domu. Na pewno raczej do maratonu taki trening mnie nie przygotuje, ale od czegoś trzeba zacząć. Kto wie jak to się rozwinie? A nuż za rok będę biegał na piwo do Wejherowa? 🙂

Na razie zrobiłem taką akcję raz i bardzo mi się podobało. Upolowałem akurat smakowite beczkowe Sunny Ale z Doctor Brew. Wróciłem z trudem, ale dałem radę. Wiem, że z każdym kolejnym wypadem powinno być lepiej. Powtórkę planuję na dniach, bo właśnie podpięli Jankesa z Lwówka. 😉