Od pewnego czasu mam przerwę w testowaniu piw z URSY. Poniekąd z własnego wyboru, ale przede wszystkim dlatego, że do Trójmiasta już nie docierają. A przynajmniej nie tam, gdzie zwykłem zaopatrywać się w piwo.

Niedawno jednak, po ogłoszeniu przez browar premiery w postaci Renegata, czyli India Black Ale, obwieściłem na facebooku,  iż to właśnie on będzie piwem, za sprawą którego dam browarowi ostatnią szansę. Byłem ciekaw tego piwa i choć poszukiwanie to może za duże słowo, to ostatnio często wypatrywałem go na sklepowych półkach.

Niestety traf chciał, że akurat tego najbardziej chyba udanego z ostatnich piw URSY nie udało mi się spotkać. Na pocieszenie jednak trafiłem na piwo, które równie mocno mnie ciekawiło. Eskulap. Sweet Oatmeal Stout. Brzmi fajnie. Jest to styl, który bardzo cenię, przede wszystkim za pijalność, aksamitność w odczuciu, gładkie wysycenie i gęstą kremową pianę. Pomyślałem więc sobie, że Eskulap może pełnić funkcję ostatniej deski ratunku równie dobrze jak Renegat. Kupiłem bez zawahania.

Butelka prezentuje się, jak zwykle w przypadku URSY, znakomicie. I mimo, że jest to moim zdaniem jedna ze słabszych etykiet browaru, to braku estetyki, spójności i precyzji wykonania nie można jej zarzucić. Wszystkie etykiety URSY wyglądają jak takie małe kolorowe dzieła sztuki i świetnie prezentują się zarówno na półce, jak i na butelce. Podobnie jest z etykietą Eskulapa.

źródło: facebook.com/CentrumUrsaMaior

Po otwarciu butelki do nosa dociera aromat mleczno-palony, całkiem przyjemny i zachęcający.

Mając w pamięci kilka zdjęć piwa, spotkanych podczas wędrówek po internecie, na których piana, delikatnie mówiąc, nie była zbyt okazała, postanowiłem nalać piwo burzliwie. Utworzyła się ładna gruba warstwa beżowej piany, więc niespiesznie pochwyciłem przygotowany uprzednio aparat fotograficzny w celu uwiecznienia tego, jak się okazało ulotnego zjawiska. Niestety refleks już nie ten i zanim złapałem odpowiednią ostrość i kąt, piana zdematerializowała się, niczym wypłata alkoholika w przyzakładowym barze. 10 sekund syczenia. Przynajmniej nazwa piwa jest w tym momencie w jakiś sposób adekwatna, i głodne kawałki o „Preparacie na dolegliwości ogólne” na bazie wody leczniczej stają się całkowicie zbędne.

Uff, tyle złośliwości w jednym akapicie, a dopiero jesteśmy przy pianie. Może dalej będzie lepiej.

Do barwy nie ma co się przyczepiać, jest taka, jak należy. Gęsta, mętna, nieprześwitująca czerń, z delikatnymi brunatnymi zabarwieniami przy brzegach. Jakby to określiła gimnazjalistka znad różowego Maca: Fporzo.

O aromacie niechcący przeczytałem kilka opinii. Że truskawki, że DMS, że nie wiadomo co jeszcze. Tu dla odmiany stanę w obronie URSY, bo albo piwa z tej samej warki są cholernie nierówne, albo niektórzy już nieco na siłę doszukują się rzeczy, których nie ma, tylko dlatego, że tak wypada. Według mnie aromat to najmocniejsza strona tego piwa. Jest kawa, kakao, lekka paloność i mleczność (złośliwi mogą podpiąć pod diacetyl, ale ja przecież nie jestem złośliwy 😉 ). Ponadto piwo wydaje się być bardzo czyste, niemal jak lager. Dla mnie jest in plus.

Gorzej ze smakiem, a dokładniej z teksturą i odczuciem w ustach. Piwo jest przegazowane (stąd też sycząca i krótka piana), przez co sprawia wrażenie zbyt wodnistego i szorstkiego. O gładkości i kremowości można zapomnieć. Dodatkowo zostawia bardzo nieprzyjemne odczucie na podniebieniu, kojarzące mi się poniekąd z drapiącym dymem z papierosa, a bardziej z tanimi, przeterminowanymi lodami, które pozostawiają na podniebieniu i gardle takie specyficzne, drapiące uczucie szorstkości, proszkowatości. Po ulotnieniu się nadwyżki CO2 jest już znacznie lepiej i choć szorstkość daje się wyczuć po każdym łyku, aż do samego końca, to nie można powiedzieć, że piwo jest niepijalne. Sam smak to spora mleczność, czekoladowość i paloność, wręcz popiołowość na końcu. Słodycz nie przesadzona, na odpowiednim poziomie, goryczkowa kontra nieznaczna.

Cóż, nie było to piwo, które wylałem do kanału, czy piłem z jakimś wyjątkowym obrzydzeniem, ale nie było to też piwo dobre, warte wydania około 7 złotych. Nie przekreśla browaru w moich oczach, ale też i nieszczególnie zachęca do przeznaczania na jego produkty kolejnych pieniędzy. Nie mam ochoty ani wieszać na URSIE psów, ani jej chwalić, co oznacza tylko jedno. Przeciętność.

A piwna rewolucja przeciętności nie lubi.

Ja też nie.