Pozostając w klimacie podsumowań i jednocześnie kończąc ten temat, wpadłem dziś na pomysł, aby po krajowym plebiscycie zwrócić uwagę także na to, co miłego spotkało mnie ze strony piwowarów spoza granic Polski, a że import ciekawych piw w minionym roku rozwijał się bardzo dynamicznie, nietaktem byłoby pominąć tę kwestię. W związku z powyższym postanowiłem zapoczątkować nową świecką tradycję na tym blogu i co roku, w święto Trzech Króli, po wynikach plebiscytu „Piwowarskie Gwiazdy i Czarne dziury”, publikować opis trzech piw zagranicznych, które w minionym roku zrobiły na mnie największe wrażenie. Zaczynamy.

Już na wstępie pojawia się problem, gdyż wybitnych piw w 2013 wypiłem bądź zdegustowałem całkiem sporo, a konwencja zakłada wyłonienie z tej grupy trzech najlepszych, co jest zadaniem dość karkołomnym. Jednak jak się mocniej zastanowić, na czoło wysuwają się dwa najbardziej pożądane przeze mnie piwa, które udało mi się zdobyć, oraz jedno, którego spróbowałem praktycznie w ciemno, a które zrobiło na mnie piorunujące wrażenie.

Tak, zdecydowanie to właśnie ta trójka zasługuje na znalezienie się w tym wpisie, kosztem całej masy groźnych konkurentów. I jak na Trzech Króli przystało – przybyła do mnie z bardzo daleka.

Imperial Creme Brulée Stout – Southern Tier (USA)

W kategorii globalnej – piwo roku 2013 i jedno z najlepszych, jakie w życiu piłem.

Czarna, nieprzejrzysta barwa, gęsta drobnoziarnista piana, w zapachu zniewalający, przecudny aromat toffi, wanilii, krówek.

Smak to po prostu niezliczona ilość niuansów: toffi, orzechy, mleczna czekolada, mleko, wanilia, słodka kawa. Całość słodka, kremowa, kojarząca się z lodami z polewą toffi. Finisz lekko goryczkowy choć profil piwa zdecydowanie deserowy.

Genialne, wybitne, pyszne piwo. Mimo, że butelka piwa kosztowała mnie ponad 40 złotych, to jeśli spotkam gdzieś ponownie, kupię ją znów, bez zmrużenia oka. No i cel na ten rok: Southern Tier Mocah, z którego zakupu na tegorocznej Birofilii zrezygnowałem, czego bardzo żałuję.

Voodoo Doughnut Bacon Maple Ale – Rouge (USA)

To piwo może nie powaliło mnie smakiem tak jak poprzednik, ale na pewno było jednym z najciekawszych i najbardziej pożądanych przeze mnie piw dostępnych na rynku w zeszłym roku. Nie mogło go tu zabraknąć.

Piwo bardzo często można spotkać w różnorakich zestawieniach typu „najdziwniejsze piwa świata”. I nie ma się czemu dziwić, wszak do jego produkcji użyto prawdziwego boczku (ze świnek z własnej, przybrowarnej hodowli), kompozycji 8 słodów, w tym co najmniej 4 wędzonych różnymi gatunkami drewna, syropu klonowego, chmielu własnych odmian oraz własnego szczepu drożdży o wiele mówiącej nazwie „Pacman”.

Piwo ma nawiązywać smakiem do pączków z bekonem i syropem klonowym ze słynnej cukierni Voodoo Doughnut z Portland (Ohio).

Kolor piwa to mocno zmętniony bursztyn, piana wysoka, ale niezbyt trwała. Zapach to bardzo ciekawe zestawienie wędzonki, syropu klonowego, toffi, wędzonej śliwki i boczku. Jest w nim dokładnie to, co zapowiada nazwa, a całość jest niezwykle zgrabnie skomponowana.

W smaku, czar z aromatu nieco pryska. Piwo jest dość wytrawne, wbrew pozorom mało słodkie, co za tym idzie część „pączkowa” zdecydowanie ukryta jest za wędzonką. Piwo sprawia wrażenie nieco zbyt wodnistego, moim zdaniem brakuje mu więcej słodkiego ciała.

Choć piwo dostałem w prezencie, byłem gotów wyłożyć za nie 65 złotych. Czy jeśli jednak przyszło by mi za nie tyle zapłacić, żałowałbym? Cóż, są w życiu rzeczy, których po prostu trzeba spróbować.

Sour In The Rye – The Bruery (USA)

To piwo trudno będzie mi opisać z taką dokładnością, jak dwa poprzednie, gdyż degustowałem je w małej ilości podczas festiwalu Birofilia 2013 i nie miałem możliwości zrobienia notatek.

Kwaśne, żytnie ale leżakowane w dębowych beczkach.

Pamiętam niesamowite wrażenie jakie zrobił na mnie pierwszy łyk tego piwa. Wspaniała kwaskowość, zahaczająca wręcz o uczucie słoności, cudny aromat dzikusów i dębiny, całość zachwycająca. Dla mnie to było zdecydowanie najlepsze piwo Birofilii i jedno z najciekawszych piwnych doznań w życiu. Od tego piwa tak na dobre rozpoczęła się moja fascynacja piwami kwaśnymi.

Butelka Sour in the Rye osiągała zawrotną cenę ok 90 złotych, dlatego zdecydowałem się jedynie na próbkę, ale czuję wielki niedosyt i jak tylko gdzieś spotkam to piwo, nie zawaham się użyć portfela.

Każde z trzech wyżej wymienionych piw to trunki kosztowne, ale niosące ze sobą niesamowite wrażenia. Polecam je każdemu, kto szuka piw niezwykłych, nietuzinkowych i wybitnych.

Ciekawe, co przyniesie nowy rok. 🙂